De Italiaanse metalen variant kent veel verschijningsvormen en maten. Ze werken vrijwel allemaal op dezelfde manier: Schroef de onderkant eraf, vul hem met water en doe gemalen koffie in het bakje, schroef dicht en zet de pot op het fornuis. Het water onderin gaat koken en door de druk van de stoom wordt het water door de koffie heen omhoog geperst en belandt in het bovenste deel: het kannetje. Tenzij de pot uit elkaar klapt, dan eindigt de koffie aan de muren. Ik blijf het enge dingen vinden.
Het systeem van de Diabolo is heel eenvoudig. Je schept de koffie bovenin en giet er heet water op totdat de pot vol is.
Een los plastic filtertje houdt de gemalen koffie uit de kan al werken de bekende koffiefilters van Melita wat beter. De pot is uit één stuk. Filter en kan zijn niet van elkaar te scheiden. Heel handig is dat niet. Je hebt alleen de tuit om te controleren of de pot vol is. Wanneer je de koffie in de tuit kan zien, dan is de pot vol.
Ook kat Daantje is gek op de Diabolo
De Diabolo verschijnt in 1959. Al vertoont hij qua uiterlijk overeenkomsten met het traditionele Italiaanse espressopotje, verder is hij in alles verschillend; behalve dan dat beide bedoeld zijn om koffie in te zetten. Diabolo is van keramiek, gemaakt in diverse frisse kleuren en in drie formaten. Je kon er respectievelijk 10, 6 of 3 koppen mee zetten.
in
Romeinse etalage
Diabolo
Een drukke straat dwars door Rome met aan weerszijde café’s, sigarettenhandelaren en kleine winkeltjes. Ineens sta je stil. In het voorbij gaan meende je iets te herkennen. Je loopt een paar passen terug en kijkt in de etalage van zo’n typisch Italiaans 'casalinghi'-winkeltje met van alles en nog wat.
Natuurlijk. Het zijn die fel gekleurde espressopotjes met hun bijpassende koffiekopjes. Ze herinneren me aan die grappige Diabolo koffiesetjes van De Driehoek in Huizen.
Italiaans espressopotje
versus Diabolo