Ook de pers ontdekt de ontwerper:
‘Zijn huishoudelijk aardewerk bekoort door voorname, geestige lijn, delicate tint en knappe sobere versiering. Niets werd zwaar overladen. Alle lijnen bleven constructief zuiver en elegant.’ Schrijft De Rotterdamse Courant in 1935.
De Limburgse Koerier: 'Het was een gelukkige greep van de N.V. De Sphinx om hem aan haar bedrijf te verbinden. De […] serviezen munten allen uit door delicate lijn en edele kleur’.
Straminto
In 1938 maakt Bellefroid een uitstapje naar de glaskunst. Voor de Kristalunie in Maastricht ontwerpt hij het uitgebreide trendy glasservies 'Straminto’ compleet met karaf en – wat nu gewoon, maar toen bijzonder was – aparte glazen voor ieder soort drank. Hoe fraai het ontwerp ook is, het blijft bij een eenmalige exercitie.
lees verder op de volgende pagina:
Edmond Bellefroid pagina 2
'Strand'
Edmond Bellefroid
ca. 1933
Bellefroid, ca. 1933
uitvoering ca. 1950
Multitalent
Bellefroid zet er flink de vaart in. Alleen al in 1936 brengt De Sphinx 11 nieuwe modellen uit. Op de wereldtentoonstelling van 1937 in Parijs worden in het Nederlandse Paviljoen alleen serviezen van deze fabriek getoond. De andere fabrieken hebben het nakijken.
Ondertussen blijft Bellefroid in zijn vrije tijd schilderen. In 1936 mag hij zijn eerste solo-expositie inrichten in kunstzaal ‘De Gulden Roos’ in Maastricht. Veel lof mag dit multitalent nu eindelijk ook voor zijn schilderijen in ontvangst nemen.
Ongewenste ontwikkelingen
Zijn werk springt eruit op het Stadsteekeninstituut en hij wint er al snel een aantal prijzen mee. Aangemoedigd door het succes stapt de prille Edmond naar Société Céramique en vraagt om een baantje als ontwerper. ‘Snotaap’ zullen ze gedacht hebben terwijl ze hem de deur wezen.
Na de mulo vertrekt Bellefroid naar Luik, de dichtstbijzijnde plaats met een kunstopleiding. De opleiding duurt acht jaar, maar na twee jaar moet hij afhaken. De familie zit in geldnood en Edmond moet een financiële bijdrage leveren door een kantoorbaantje aan te nemen.
‘s Avonds op het Stadsteekeninstituut bouwt hij ondertussen aan zijn vorming verder.
Limburgse Kunstkring
Pas na de Eerste Wereldoorlog draait Fortuna voor Edmond aan haar rad. Hij mag lid worden van de prestigieuze Limburgse Kunstkring en vindt een meer geschikte baan in een kunsthandel. Als hij uiteindelijk naam maakt met eigen werk dan betreft het niet zijn tekeningen of schilderijen, maar zijn ontwerpen voor batikdoeken.
De Sphinx
In 1929 treedt Bellefroid in dienst bij De Sphinx, eerst als magazijnmeester. Al snel volgt hij Willem Rozendaal op en begint serviezen te ontwerpen. In enkele jaren werkt hij zich omhoog tot chef-ontwerper. De Sphinx is trots. Zij ontvangt alom lof en eer voor Bellefroids nieuwe producten. De directeur van Société Céramique zal zich op zijn vingers gebeten hebben.
'Caprice'
dekschaal
ca. 1931
'Geha'
theepot
ca. 1933
De Sphinx:
roomstel 'Thea'
Edmond Bellefroid
circa 1931
theepot 'Thea'
Edmond Bellefroid
circa 1931
Terwijl zijn moeder dameshoeden maakt kijkt Edmond gefascineerd toe. Creativiteit ligt hem wel. Al van jongs af aan wil hij kunstschilder worden, tot ongenoegen van zijn vader. 'Een schildersleven gaat gepaard met armoe', en dat wenst hij zijn zoon niet toe. Evengoed, op school wordt Edmonds tekentalent al snel onderkend en hij krijgt het advies om lessen te gaan volgen aan het Stadsteekeninstituut. Pa en ma zwichten en Edmond, of beter 'Mons', mag gaan tekenen. Al snel zit hij ook op de speciale schildercursus van het instituut.
Edmond Bellefroid