foto: Bonnie Loef,
courtesy Cor Unum.
vazen,
Jan Schuurkes (1953-'59),
gezien in Stedelijk Museum
's-Hertogenbosch
vervaardigen van 'Diabolokop' van
Zweitse Landsheer (1959)
Na anderhalf jaar vertrok ook Rademakers en gaf het stokje over aan binnenhuisarchitect Jules Verschuren. Onder diens artistieke leiding ontstonden vazen en schalen met voor hem kenmerkende rechthoekige abstracte decoraties. De aanschaf van een nieuwe oven resulteerde in zowel méér als kwalitatief béter aardewerk, vooral het glazuur ging erop vooruit. Was het verloop onder de werknemers groot, de leidinggevenden hielden het er gemiddeld genomen ook niet lang vol. In het najaar van 1956 stapte Verschuren op. Frans de Groot, die al als onderwijzer en maatschappelijkwerker bij Cor Unum actief was nam de taak van artistiek leider op zich. Hij was het die kop en schotels en pindastellen aan het assortiment toevoegde. Voor al het draaiwerk zorgde Jan Schuurkes, een werknemer van het eerste uur die hiervoor zo’n talent bleek te hebben dat hij onmisbaar werd en deel ging uitmaken van het vaste personeel.
schaal en vazen,
model Jan Schuurkes,
décor R. Eckhardt
1960 - 1963
gezien Stedelijk Museum Den Bosch
kop en schotels,
Jan Schuurkes,
1958,
foto: Peer van der Kruis,
courtesy Stedelijk Museum Den Bosch
Wim Jansen
Een bekwaam vakman/docent werd gevonden in pottenbakker Wim Jansen van Pottenbakkerij De Vuurvogel uit Milsbeek. Zijn taak was verre van eenvoudig met name omdat niet alle mensen in opleiding even gemotiveerd bleken. Zij kregen bij deelname een vergoeding en juist die lokte velen de pottenbakkerij in; ook degenen die niets met klei hadden. Het verloop was hoog en de inkomsten van de pottenbakkerij te laag. Toen het eerste jaar erop zat verviel de tijdelijke financiering. Wim Jansen vertrok weer naar Milsbeek.
De overgang van handgemaakte unica’s naar half-industriële serieproductie was een stuk weerbarstiger dan gehoopt. Al die lieve mensen die daar aan het werk waren moesten nieuwe taken gaan verrichten en dat ging hen zo eenvoudig niet af. Allerlei aanpassingen bleken nodig om het werk voor het personeel uitvoerbaar te maken. Toch lukte het. Om ook de verkoop te bevorderen kreeg Anna, de vrouw van Zweitse, de parttime functie van vertegenwoordiger op haar schouders.
Zweitse Landsheer
Zoekend naar een talentvol industrieel ontwerper met ervaring in de keramiek komt Cor Unum in 1959 in contact met Zweitse Landsheer. In hem wordt de juiste man gezien om het productieproces te professionaliseren en hij wordt uitgenodigd de leiding van de firma op zich te nemen. De keuze van Landsheer blijkt een schot in de roos. Door zijn vakopleiding en zijn jarenlange ervaring bij Goedewaagen kende hij de keramische industrie van binnenuit. Hij introduceert een reeks tijdsbesparende industrieële productiemethoden zoals het gieten en het machinaal draaien van aardewerk.
Gehoopt maar waarschijnlijk toch vrij onverwacht begonnen de producten van Cor Unum bij het publiek aan te slaan. Stichting Goed Wonen gaf het keramiek haar goedkeuring waarna het zijn weg vond naar de betere interieur- en kunstnijverheidswinkels. Zelfs de Bijenkorf schaarde zich onder de afnemers. Ondanks dit succes was de financiële situatie bedroevend. De verkoop leverde bij lange na niet voldoende op. Bovendien zat de gemeente in haar maag met nog veel meer werklozen personen die zij op een of andere manier aan het werk moest krijgen.
Cor Unum
pagina 2