We trouwden op 10 november 1971 en zoals in die tijd gebruikelijk ruim daarvoor, in onze verlovingstijd, kochten we steeds een klein deel van, zoals het toen heette, onze uitzet. Het servies kochten we in 1970 in een serviezenwinkel op De Steenweg in Utrecht en het zal zeker, met een gezamenlijk salaris van toen zo’n 1100,= gulden per maand, een 'rib uit ons lijf' zijn geweest. Maar we waren weg van de vorm en de geel blauwe combinatie. Het heeft tot ons trouwen op de zolder bij Janny thuis gestaan en regelmatig pakten we wat onderdelen uit om er gewoon even naar te kijken.
in een vitrine
Zoals het gaat kwam na jaren met een opruimronde de doos weer langs en toen namen we het besluit om er afscheid van te nemen. We hadden geen idee welk type servies we in handen hadden. Alleen wisten we dat Goedewaagen de fabrikant was. Dat is overigens niet zo moeilijk te raden want dat staat tenslotte onder elk bord. Via Wim van Serviezendomein hebben we de naam DOMO '70 kunnen achterhalen en de rest is geschiedenis. Wie heeft ooit kunnen denken dat we ons mooie servies, nu tijdens een prachtige tentoonstelling in een vitrine terug konden vinden.
radeloosheid
Ik hoor nog de radeloosheid in de kreet van m’n schoonmoeder die naar Willem riep:....
'jochie, jochie, wat heb je nu weer gedaan'.
Het mooie 'DOMO' servies, waarop we zo trots waren, miste op dat moment al minstens 10 onderdelen waaronder ook een serie vleesschaaltjes. Maar we hebben het niet meer bijgekocht omdat er nog zoveel nodig was om ons flatje in te richten.
spinazie
Jawel; in de loop van jaren sneuvelden er in gebruik ook de nodige borden en schalen, maar wel bleven we aan het resterende deel van het servies gehecht. We hebben er jaren met plezier gebruik van gemaakt, al begon het Janny op een gegeven moment tegen te staan om spinazie van een blauw bord en kippensoep van een geel bord te eten. Mij maakte dat overigens niets uit, maar toch werd het servies na jaren vervangen. We konden echter geen afscheid nemen van ons eerste mooie servies dus belandden de serviesonderdelen die er nog van over waren in een doos op zolder.
onbesuide methode
Toen we een flat in Jutphaas (nu Nieuwegein) kregen toegewezen werden ook de gekochte spullen daarnaartoe verhuisd, echter dat ging niet helemaal vlekkeloos. Het zestienjarige broertje Willem van Janny hielp mee verhuizen en had een eigentijdse en onbesuisde methode om de spullen van bovenaan de trap naar beneden te sjezen. Met een flinke zwaai en een Viaanse kreet: “daar komtie” vloog het eerste pakket serviesonderdelen naar beneden en ik keek onderaan de trap toevallig nog even de andere kant op.
Tijdens '100 jaar design op tafel' komen twee bezoekers enthousiast op me af. Ze hadden niet alleen een servies herkend waarvan zij ooit ook een exemplaar bezaten; ze hadden hun eigen servies zien staan, hier in het pop-up museum. Natuurlijk liepen we naar het betreffende gebruiksgoed toe... Domo '70. Daar ging een lampje branden. Ik herinnerde me hoe deze Ben en Janny Hofhuis het servies in een grote bananendoos kwamen bezorgen en er onder de koffie lachend relaas over deden. Ze beloofden een poging te doen hun verhaal op schrift te stellen. Nu, zo'n twee jaar later, was duidelijk dat die poging was gestrand of vergeten. Ze boden zelf aan het alsnog te doen. Hier is het.
Een heel brutaal serviesje uit de late jaren 60 is Domo '70. Peter Steinmetz ontwikkelde het in 1968 voor Goedewaagen, deels op basis van bestaande modellen van Zweitse Landsheer.
De vormgeving in spannend, maar het is vooral de intens gekleurde, hoogglanzende glazuur in geel en blauw die het hem doet. Wauw! denk je als je Domo '70 voor ogen krijgt.
Van zoveel serviezen zou je graag iets willen weten over de herkomst; vooral wanneer ze getuigen van een gedurfde smaak. Wie waren die oorspronkelijke eigenaren die zelfbewust genoeg waren om zich buiten de gebaande paden te begeven en nu eens niet voor een braaf-burgerlijk servies kozen? Meestal kom je er nooit achter.
Domo '70,
het verhaal van Janny en Ben Hofhuis