Het theeservies is uniek in zijn soort, maar bruikbaar is hij nauwelijks. Het deksel van bijvoorbeeld de theepot zit niet recht boven de standring waardoor je bij gebruik geneigd bent hem verkeerd neer te zetten (met alle risico’s van dien). Dit feit zou kunnen verklaren waarom veel van de bewaarde theepotten en roomstellen beschadigd zijn en de deksels doorgaans ontbreken.

Van dit desondanks erg leuke theeservies was de vraag wie de ontwerper is geweest: Leen Muller of Hendrik Jansen van Galen? Wij kozen voor de laatste omdat Jansen van Galen al eerder cartoon-achtige modellen had gepresenteerd en zelfs een theeservies met kogelronde buik.

In de voorbereidingen voor de Leen Muller monografie nam Bert-Jan Baas, een van de auteurs, een kijkje in het tot nu toe veronachtzaamde archief van het Instituut voor Sier- en Nijverheidskunsten, na W.O.II ondergebracht in het Stedelijk Museum te Amsterdam.

Voor de volledigheid zij vermeldt dat Muller naast de bovenstaande serviezen Muller ook veel los serviesgoed heeft ontworpen, bedoeld om afzonderlijk of in combinatie met andere objecten te worden verkocht. Het verscheen daartoe in meerdere glazuuruitvoeringen en met uiteenlopende decors. Onderstaand roomstel is daarvan een voorbeeld.

Een eclatant succes werd de volgende poging van Muller. Dit servies - nu bekend onder de naam van zijn originele grauwbruine glazuur Vermu - moet omstreeks het jaar 1931 zijn verschenen. De verkoopresultaten waren uitstekend en dat was natuurlijk een stimulans voor de PZH om het assortiment al snel aan te vullen met zeer uiteenlopende uitvoeringen. Vermu bleef in de collectie tot aan de Tweede Wereldoorlog. Daarna was het niet voorbij met het model, maar de productie verplaatste zich naar fabrieken in zowel Tsjecho-Slowakije als in het Duitse Zell am Harmersbach. Het hoe en waarom hiervan is in nevelen gehuld.

Het cartoonservies

Al eerder kwam in van Serviezendomein een balrond theeservies ter sprake met het grappige voorkomen van de hoofdjes van stripfiguren. De arrogante theepot, met zijn neus (of snavel) omhoog, het beteuterde suikerpotje met zijn blik omlaag en de roomkan met zijn kordate blik vooruit. De drie dekseltjes zijn te interpreteren als haarlokjes, of zijn het alpinopetjes?