kan met bekers,
jaartal onbekend
Rietveldacademie
Hannie houdt het er niet lang uit. Een advertentie in de krant brengt haar op het idee te solliciteren naar een betrekking als keramiekschilderes bij een pottenbakker. Ze mag op gesprek komen en wordt voor de baan uitgekozen. Het werk bestaat uit het decoreren van het aardewerk van haar baas. Aanvankelijk volgt ze de voorbeelden van de pottenbakker keurig op, maar al snel wordt haar talent ontdekt en krijgt ze de vrije hand. Ze wordt gestimuleerd om zichzelf te gaan scholen aan de Rietveldacademie. Het liefst wil ze de keramiekopleiding volgen maar deze wordt alleen overdag gegeven. Dat kan ze zich niet veroorloven, dan moet het geld worden verdiend. Als alternatief kiest Hannie voor de richting grafiek en illustratie. Haar voorliefde voor de klei verloochent zich niet. Al is het niet haar hoofdrichting toch kan ze lessen volgen bij keramisten als Theo Dobbelmann, Emmy van Deventer en Piet de Koning.
koffieservies,
circa 1965 - '68.
In 1968 brengt het werk van haar echtgenoot Hannie naar het Friese plaatsje Vinkega. De zaken van de keramiste draaien ook hier goed. In de hoogtijdagen van de onderneming heeft ze 8 personeelsleden in dienst. Mein ontwerpt de modellen en maakt de mallen zelf. Haar assistenten gieten ze in. Het oeuvre van de firma bestaat uit gebruiksaardewerk, sierobjecten - soms in opdracht gemaakt - tot aan gevelversieringen toe. De omvang van het personeelsbestand maakt het noodzakelijk overwegend commercieel te werken. Wanneer na verloop van tijd het bedrijf moet worden ingekrompen biedt dit aan Mein de kans om zich te concentreren op haar vrije kunstenaarschap .
Hannie Mein
Keramiste was niet het eerste beroep dat Hannie Mein voor ogen had. Ze wilde fotograaf worden en gaan werken voor het ANP in Amsterdam. Hannie zal het – terecht - als onrecht hebben ervaren dat ze werd afgewezen; het ANP nam geen vrouwen in dienst. Ze zat niet bij de pakken neer. Bij een portretfotograaf aan de Van Baerlestraat kon ze werkervaring komen opdoen, niet in het fotograferen, maar om de plaatjes te retoucheren. Haar tekentalent kwam daarbij goed van pas.
Hannie Mein:
suikerpot, circa 1980,
foto's courtesy Botterweg Auctions Amsterdam
So
Hannie Mein:
schaal,
circa 1960
foto courtesy Botterweg Auctions Amsterdam
Con Amore
Als Hannie Mein de academie heeft afgerond opent ze een eigen ateliertje. Het bestaat niet lang omdat ze kort daarna samen met haar partner besluit een bedrijf op te starten voor kunstnijverheid: Con Amore. Het is een ambitieuze en veelzijdige onderneming met een pottenbakkerij, een rietvlechterij en een houtdraaierij. Hannie ontwerpt voor alle afdelingen. Uit deze tijd dateren haar serviezen waarin keramiek en hout zijn gecombineerd.
Cobra
Hannie wordt op de academie sterk beïnvloed door het werk van de avantgardistische Cobragroep (1948 – 1951). 'Kunst is voor iedereen', is hun lijfspreuk. Een nieuwe en naïeve volkskunst is het nagestreefde ideaal; weg met alle esthetische regels. Het wordt als de grootste kunst gezien om te werken met de onbevangheid van een kind ofwel met de ongeremde creativiteit van geesteszieken. Iedereen moet kunst kunnen kopen, maar – en dat vinden de participanten van Cobra nog veel belangrijker - ook kunnen maken. Het werk van de Cobragroep zindert en bruist van spontaniteit.
Vrouwelijke vormgevers in de aardewerkindustrie,
pagina 12