iitala
Ook het seviesgoed van de firma Arabia of - zoals het nu wordt genoemd - iitala was al lang op de markt voordat het bij Leeuwin's op de planken stond. Aanvankelijk werd dit merk aangeboden in de designwinkels. Een rol hierbij speelde dat de importeur, Indoor, zich ook met andere producten
- zoals verlichtingsarmaturen - op deze branche richtte. Uiteraard stonden deze winkels niet te juichen toen de markt werd gedemocratiseerd en ook serviezenhuizen het merk mochten gaan voeren.
Een grote verandering die zich de laatste decennia heeft voorgedaan betreft de tussenhandel. Aan het begin van de jaren tachtig werd vrijwel al het buitenlandse goed niet rechtstreeks van de fabriek gekocht, maar via Nederlandse verkoopkantoren of importeurs. Vaak hadden die grote voorraden waardoor je als winkel snel je collectie kon aanvullen. Er was ook een nadeel: Dat het Duitse serviesgoed in Nederland duurder was dan in bijvoorbeeld West-Duitsland lag voor een belangrijk deel aan de 10 tot 20% provisie die de importeur voor zijn service vroeg. Internationalisering en het versnellen en vereenvoudigen van het mondiale handelsverkeer maakte deze tussenstap overbodig. Het meeste wordt nu per computer besteld en wordt binnen enkele dagen rechtstreeks van de fabriek geleverd.
Dat producenten zich betrokken voelden bij hoe hun artikelen werden getoond, is niks nieuws. Al jaren gingen de vertegenwoordigers op pad met speciale reclamebordjes en display's. Wel nieuw is dat zij zich uitvoerig met de inrichting van de winkels gaan bemoeien. Een detaillist krijgt niet alleen de producten, hij krijgt er een hele 'afdeling' bij die zorgvuldig door de producent is ontwikkeld en die ook uitsluitend voor zijn artikelen gebruikt mag worden. Is u wel eens opgevallen dat bijvoorbeeld het iitala-servies internationaal in steeds hetzelfde interieur word verkocht? Nu weet u hoe dat komt.
Ontwerpstudio's
Voor een winkelier betekenen deze 'afdelingen' natuurlijk afstand nemen van een deel van het unieke karakter van je winkel. Van Praagh ziet er ook de voordelen van:
'Professionele ontwerpstudio's die precies kunnen bepalen hoe bepaalde artikelen het best worden aangeboden. Wie zijn wij om te denken dat we dat beter kunnen?'
Ondanks alle externe vakmanschap ging het ook wel eens mis. Gideon herinnert zich de 'afdeling' van het Franse merk Christofle die een tijdje deel van de winkel heeft uitgemaakt. Deze was weliswaar heel verzorgd , maar gaf de consument van alle series slechts één onderdeel als voorbeeld te zien. 'Dat werkt in Nederland niet'.
ontwerp Wolf Karnagel
in productie 1980 - 1994
Al van oudsher is het porselein uit Duitsland erg geliefd. Serviezen van merken als Rosenthal, Thomas en Hutschenreuther nemen ook in de jaren tachtig een belangrijk deel van Leeuwin's verkoopruimte in. In 1992 kan het Serviezenhuis het Engelse merk Wedgwood aan de collectie toevoegen. Voorheen had een concurrerende firma hiervan het recht op alleenverkoop voor Utrecht, maar dit soort beschermende regelingen raakten uit de tijd en werden allengs opgeheven.
Amos van Praagh,
Gideon van Praagh en
Ellen van Praagh-Van Aspert
Ontwikkelingen na circa 1980
De eerste jaren van Gideon en Ellen waren de nadagen van de Nederlandse aardewerkindustrie. Van de drie grote Maastrichtse producenten maakte al sinds de jaren zestig alleen Mosa nog serviesgoed voor de horeca. Potterie De Driehoek uit huizen wist het hoofd nog boven water te houden tot aan 1987. Verouderde productiemethoden, te grote voorraden, glazuurproblemen en tegenvallende verkoopresultaten werden het bedrijf uiteindelijk noodlottig. Vanaf 1967 produceerde de Koninklijke Tichelaar uit Makkum serviesgoed van Lucie Q. Bakker, maar toen de verkoopresultaten begonnen te dalen was hieraan in 1978 een eind gemaakt.
Leeuwin's Serviezenhuis
pagina 3