Eens een schat, altijd een schat!
Misschien had de verkoper gelijk en heeft het setje nauwelijks waarde. Mogelijk won Hélène het ooit op de Haagse kermis op het Voorhout, met touwtje trekken.
Ik ben er evengoed blij mee. Voor mij blijft het tot mijn schatten behoren. En voor schatten ben je verantwoordelijk. Je dient ze te onderhouden, zonodig te restaureren en aan te vullen. Ik doe het voor mezelf, en voor Hélène.
(On)vervangbaar
Gisteren verscheen er zo’n zelfde serviesje op Marktplaats, compleet met zowel een koffiepot als een mokkapotje én een schaaltje zonder barst. Ik kon de kans niet laten lopen om het ensemble van Hélène aan te vullen. Maar was het te betalen? Ik deed een bescheiden openingsbod. Binnen 10 minuten verscheen er een reactie van de verkoper die overduidelijk zielsblij was nog een paar tientjes voor dat oude serviesje te incasseren.
Bijenwas
Hélène woonde in een onberispelijk ingericht jaren-50-flatje waar het altijd rook naar bijenwas. Deze geur stijgt nog altijd op wanneer ik het theemeubeltje open doe dat ik van haar heb geërfd. Het meubeltje kwam niet alleen. De testamentair-executeur stelde vast dat het kastje ondeelbaar was van het serviesje dat er in stond.
Donkergroene mokkakopjes zijn het, van heel dun porselein, een suikerpotje met als greep op het deksel een sierlijk lusje, een roomkannetje en een schaaltje. Oh, ja en een deksel. Een deksel van wat? Waarschijnlijk van een bijpassend mokkapotje, al is hij daarvoor wat groot.
Frêle schat
Sinds het serviesje bij ons thuis staat geldt het als een van mijn schatten. Niemand mag er aankomen. Al ontbreekt er een pot, zit er een barst in het schaaltje en zijn de kopjes wat sleets, voor mij is het waardevol.
Het frêle porcelein, de fraaie Jugendstil-achtige vormen en de diepe donkergroene tint geven het geheel bovendien een kostbare uitstraling. Het setje is ongemerkt, dus de herkomst is lastig te traceren.
Hoe waardevol het voor Hélène was, dat weet ik niet. Misschien was het ook voor haar verbonden aan waardevolle herinneringen. Of zou ze het ooit zelf gekocht hebben?
Voor Hélène,
Zomaar even er tussen uit geglipt. Niemand iets verteld. Vandaag werk ik niet vanachter mijn bureau, maar in de trein. Ik moet naar Assen. Anderhalf uur heen en anderhalf uur terug alleen om een koffieserviesje op te halen. Voor Hélène. Niet dat Hélène daar zelf iets aan heeft, zij is al jaren dood. Laten we zeggen dat ik het ter harer gedachtenis doe.
Hélène was een dame uit Den Haag. Elegant, gedistingeerd, altijd gekleed in keurige mantelpakjes van Meddens. Zij was onderhoudend en had gevoel voor humor. Het was altijd een feest om haar te ontmoeten.
een dagreis voor een koffiepot